The Journey
To My Success

Κωνσταντίνος Χρίστου:
«Επιτυχία για μένα είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να ξεπερνάς το τι δεν είναι εφικτό στην κοινωνία»

Γεννήθηκα πάνω σε μια μετακόμιση των γονιών μου από τη Λάρνακα στη Λεμεσό, γι’ αυτό και η μαμά μου, μέχρι σήμερα μού λέει χαριτολογώντας, «Από τότε τρέχεις». Το άλλο που μου λέει, είναι ότι γεννήθηκα αθλητής.

Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν γύρω στα πέντε μου χρόνια, όταν ξεκίνησα να πηγαίνω τα απογεύματα στα ΑΓΟ και να παίζω τένις, ποδόσφαιρο αλλά και να κάνω διάφορες άλλες δραστηριότητες, που προσφέρονταν. Στα έξι μου χρόνια είχα πει στον μπαμπά μου ότι αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να παίξω ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα. Μετά από έντονες συζητήσεις που είχαμε, τελικά με πήγε, μου έδειξε το γήπεδο και μου είπε, «Να, εδώ θα παίξεις». Και εγώ, που από τότε μέχρι σήμερα, όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πετύχω, άρχισα τελικά να παίζω στον Απόλλωνα, κάτι που κράτησε μέχρι τα και 16 μου.

Στα σχολικά χρόνια ήμουν κάτι περισσότερο από σίγουρος ότι η γυμναστική θα ήταν αυτό με το οποίο θα πορευόμουν στη ζωή. Η επιθυμία μου αυτή έγινε ακόμα πιο έντονη, όταν κάποια στιγμή δέχτηκα μια πρόκληση από έναν καθηγητή μου, ο οποίος μού έλεγε ότι ήταν αδύνατο να πετύχω έναν συγκεκριμένο χρόνο στα 400 μέτρα και ότι μόνο ένας μαθητής στο σχολείο μπορούσε να το καταφέρει. Σκέφτηκα, «Υπέροχα, άλλη μια πρόκληση»! Μας έβαλε να τρέξουμε μαζί, εγώ τερμάτισα και ο μαθητής, που θεωρούνταν φαβορί, έμεινε αρκετά πίσω. Ο χρόνος που πέτυχα, όπως μου είπε ο καθηγητής μου, θα μπορούσε να μου δώσει νίκη ακόμα και στους πανελλήνιους αγώνες. Ο ίδιος καθηγητής ήταν που με έπεισε στη συνέχεια να ασχοληθώ και με τον στίβο. Έτσι κι έγινε.

Μια μέρα πριν από τους αγώνες, χτυπώ με το μηχανάκι και χάνω όλη τη χρονιά! Μεγάλη απογοήτευση, όμως δεν τα έβαλα κάτω. Συνέχισα να εργάζομαι και παράλληλα να κάνω προπονήσεις

Ξεκίνησα τον στίβο μόλις κατατάγηκα στον στρατό. Έδωσα εξετάσεις και κατάφερα να περάσω γυμναστής στα Τρίκαλα, κάτι που τελικά αποφάσισα να μην ακολουθήσω, γιατί δεν ήθελα να επιβαρύνω οικονομικά τους γονείς μου με τις σπουδές μου και στο τέλος να επιστρέψω στην Κύπρο και να εργάζομαι ως ένας απλός γυμναστής με πολύ χαμηλές απολαβές. Άρχισα να εργάζομαι σε διάφορες δουλειές και παράλληλα να προπονούμαι εντατικά, προκειμένου να καταφέρω να πάω στο Newcastle με υποτροφία. Μια από τις δουλειές που έκανα, ήταν να εργάζομαι ως messenger. Και κάπου εκεί συμβαίνει το εξής αναπάντεχο: Μια μέρα πριν από τους αγώνες, χτυπώ με το μηχανάκι και χάνω όλη τη χρονιά! Μεγάλη απογοήτευση, όμως δεν τα έβαλα κάτω. Συνέχισα να εργάζομαι και παράλληλα να κάνω προπονήσεις. Από τις έξι μέχρι τις εφτά το πρωί προπόνηση, εννιά στη δουλειά και το απόγευμα ξανά προπόνηση. Έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι το 2016, όταν σε κάποια courses που έκανα σχετικά με την άσκηση, βρέθηκε μπροστά μου το Frederick.



Για το Frederick μού μίλησε ένας φίλος, ο οποίος βλέποντάς με να ασχολούμαι με τόση αφοσίωση με το αντικείμενο του αθλητισμού, μέσα από τις προπονήσεις και τη γυμναστική, με παρότρυνε να πάω να το σπουδάσω. Άρχισα να το ψάχνω, διαπιστώνοντας κάθε φορά ότι η μόνη επιλογή που είχα στην Κύπρο, ήταν να πάω στη Λευκωσία. Αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μένα, γιατί θα έπρεπε να σταματήσω τη δουλειά μου και παράλληλα να νοικιάσω διαμέρισμα. Σκεφτόμουν να φύγω για το εξωτερικό, όταν ένας από τους πελάτες που είχα ως personal trainer, ο κύριος Δημήτρης, μου είπε ότι άνοιξε γυμναστική ακαδημία στο Frederick. Μου έκλεισε ένα ραντεβού με το πανεπιστήμιο, πήγα, γράφτηκα και άρχισα δειλά-δειλά να φοιτώ παράλληλα με τη δουλειά μου, που ήταν να προπονώ τον πρωταθλητή Αντώνη Αρέστη.

Σιγά- σιγά, ήρθα πολύ κοντά με όλους τους καθηγητές μου και ειδικά με την Έλενα Παπακώστα, που είναι και η υπεύθυνή μου. Με τους καθηγητές μου έχουμε πολύ καλές σχέσεις και αυτό μου αρέσει, γιατί τους νιώθω δίπλα μου

Η πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο, ήταν και η κορυφαία μου ως αθλητή. Είχα κερδίσει δύο μετάλλια στους Αγώνες των Μικρών Κρατών Ευρώπης (ΑΜΚΕ), ενώ είχα αγωνιστεί με την Εθνική σε πανευρωπαϊκά. Ήταν μια πάρα πολύ απαιτητική και ταυτόχρονα πετυχημένη χρονιά για μένα, που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι άμα έχεις έναν στόχο μέσα στο μυαλό σου, δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο ή εύκολο.

Στην αρχή των σπουδών μου ήμουν κάπως «επιθετικός» στην τάξη, γιατί θεωρούσα ότι επειδή ήμουν πιο μεγάλος από τους άλλους, θα μπορούσα να διεκδικήσω περισσότερα πράγματα. Αυτό ήταν λίγο περίεργο. Σιγά- σιγά, ήρθα πολύ κοντά με όλους τους καθηγητές μου και ειδικά με την Έλενα Παπακώστα, που είναι και η υπεύθυνή μου. Με τους καθηγητές μου έχουμε πολύ καλές σχέσεις και αυτό μου αρέσει, γιατί τους νιώθω δίπλα μου. Αυτό έχει μεγάλη σημασία πιστεύω.

Πάντα ήθελα να πετύχω κάτι. Στο πανεπιστήμιο ήθελα να είμαι καλός φοιτητής, στον αθλητισμό να είμαι καλός αθλητής. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, είχα την τύχη να προπονώ παράλληλα και τον αθλητή του στίβου Αντώνη Αρέστη, ο οποίος ήταν δύο φορές αργυρός στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο το 2008, παγκόσμιος πρωταθλητής στους αγώνες στη Νέα Ζηλανδία το 2011, ενώ είχε κατακτήσει πολλά πανευρωπαϊκά μετάλλια. Μαζί, συμμετείχαμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου λάβαμε την έκτη θέση, ενώ το 2017 πήραμε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Λονδίνο. Μαζί καταφέραμε και να καταλάβουμε την 11η θέση στη γενική κατάταξης των 400μ. της κατηγορίας Τ47, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021, όπου και ολοκλήρωσε την καριέρα του. Δουλεύοντας τόσο εντατικά δίπλα στον συγκεκριμένο αθλητή, άρχισα να αποκτώ ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον παραολυμπισμό, κάτι που στη συνέχεια με οδήγησε στην προπόνηση της ομάδας καλαθόσφαιρας με τροχοκάθισμα, Ήφαιστος.

Ήμουν και είμαι ο άνθρωπος που πάντα βάζω στόχους. Τους έχω γραμμένους, τους «βλέπω» και δεν σταματώ μέχρι να τους πετύχω

Η εμπλοκή μου με τον Ήφαιστο ξεκίνησε έπειτα από μια τυχαία συνάντηση που είχα με έναν παλιό φίλο, τον Χρήστο Λοΐζου, ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας και –γνωρίζοντας για την ενασχόλησή μου με τον Αντώνη Αρέστη- μου πρότεινε να ξεκινήσω μαζί τους. Πήγα, είδα, μου άρεσε και ξεκίνησα. Τόσο απλά. Η πρώτη επαφή μου με την ομάδα, ήταν αρκετά περίεργη, γιατί όλο εκείνο το πάθος και η όρεξη που είχα στο να πάω να «βοηθήσω», αποδείχτηκαν περιττά. Αυτή είναι γενικότερα μια εσφαλμένη νοοτροπία που έχουμε, όταν βλέπουμε ένα άτομο πάνω σε τροχοκάθισμα: Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να το βοηθήσουμε. Όλος αυτός ο παρορμητισμός, δεν είναι και τόσο καλός και πιστέψτε με, τα άτομα με αναπηρίες, δεν μας χρειάζονται όσο νομίζουμε. Αν θέλουν βοήθεια, τη ζητούν. Δεν υπάρχει λύπηση, υπάρχει κατανόηση. Αυτό έμαθα δουλεύοντας μαζί τους.



Ήμουν και είμαι ο άνθρωπος που πάντα βάζω στόχους. Τους έχω γραμμένους, τους «βλέπω» και δεν σταματώ μέχρι να τους πετύχω. Ο μεγαλύτερος στόχος της ζωής μου, πάνω στον οποίο δουλεύω τώρα, είναι η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου κέντρου, το οποίο να καλύπτει όλες τις ανάγκες ατόμων με αναπηρίες. Για τον σκοπό αυτό, μαζί με τη συνέταιρό μου, τη Μαρία Γαρπόζη, έχουμε δημιουργήσει το Μη Κερδοσκοπικό Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Ατόμων με Αναπηρίες «Υπάρχω», που έχει ως αποστολή την αποκατάσταση των ατόμων με αναπηρία και τη δραστηριοποίησή τους στον αθλητισμό και στον παραολυμπισμό.

Θέλω τα άτομα με αναπηρίες να καταλάβουν ότι υπάρχει χώρος και τρόπος για να κάνουν πολλά πράγματα

Συνήθως, αυτό που βλέπουμε εμείς απ’ έξω, είναι ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει όρεξη και στόχους να πετύχει. Μέχρι να φτάσει εκεί, όμως, πρέπει να βρει ένα άτομο να το εμπιστευτεί, να τον εμπιστευτεί, να τον πιστέψει και να του δώσει κίνητρο. Εγώ αυτό που θέλω, είναι να είμαι ο κινητήριος μοχλός αυτών των ατόμων. Να βλέπουν ότι μαζί μας, με το «Υπάρχω», έχουν την υποστήριξη να βρουν εκείνο που θέλουν να κάνουν στη δουλειά τους, στην καθημερινότητά τους ή με την αποκατάστασή τους, για να μπορούν να το πετύχουν. Γι’ αυτό και το κέντρο, που θέλουμε να δημιουργήσουμε, θα έχει ό,τι χρειάζεται ένα άτομο με αναπηρία αλλά και η οικογένειά του, από αθλητικούς ψυχολόγους, μέχρι ψυχολόγους για τους γονείς, λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, φυσιοθεραπευτές και γιατρούς. Θέλουμε να έχει τα πάντα, ώστε το άτομο να νιώθει ασφαλές μαζί μας.

Εκτός από τη δημιουργία του «Υπάρχω», ένας άλλος βασικός στόχος που έχω, είναι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024, η Κύπρος να εκπροσωπηθεί από μια ομάδα με περισσότερα από δέκα άτομα και όσο προχωρούν τα χρόνια, η ομάδα να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Θέλω τα άτομα με τις αναπηρίες να καταλάβουν ότι υπάρχει χώρος και τρόπος, για να κάνουν πολλά πράγματα.

Επιτυχία για μένα είναι να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος, αλλά και να κάνω κάτι το οποίο για μένα είναι πρόκληση. Μου αρέσει πάντα να βρίσκω πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει κάποιος άλλος ή που δεν σκέφτηκε να τα κάνει κάποιος άλλος. Επιτυχία για μένα είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να ξεπερνάς το τι δεν είναι εφικτό στην κοινωνία.