The Journey
To My Success

Βασίλης Παπαευσταθίου:
« Oι φαινομενικές αδυναμίες μας μετουσιώνονται βιωματικά σε δυνατότητες»

Η άσκηση πρέπει να είναι τρόπος ζωής και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, όχι μια περιστασιακή ενασχόληση

Από μικρός ήμουν αφοσιωμένος στα μαθήματα, με στόχο πάντα την αριστεία. Ήμουν σημαιοφόρος, τόσο στο γυμνάσιο όσο και στο λύκειο, ενώ συνέχισα την πορεία μου ως αριστούχος φοιτητής σε Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στην Ελλάδα. Ωστόσο, αυτή η διαρκής αφοσίωση στη μελέτη και τη σκληρή δουλειά, σε συνδυασμό με τους απαιτητικούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, είχε και το τίμημά της: παραμέλησα τον εαυτό μου και τη φυσική μου κατάσταση.

Σταδιακά πήρα αρκετό βάρος, φτάνοντας να ζυγίζω 117 κιλά και έφτασα στο σημείο να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου, ούτε εξωτερικά, αλλά ούτε και εσωτερικά. Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για μένα. Έκανα μια παύση, ένα βήμα πίσω, όπως κάνουν αθλητές για να πάρουν φόρα, και αποφάσισα να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μου. Για πρώτη φορά έβλεπα το δάσος και το όχι το δέντρο. Έτσι, παρόλο που έως τότε δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό, αποφάσισα να εντάξω την άσκηση στη ζωή μου.

Ανέτρεξα στις παιδικές μου αναμνήσεις και στην ελευθερία που ένιωθα πάνω στο ποδήλατό μου

Τότε, αγόρασα ένα παλιό ποδήλατο και ξεκίνησα δειλά-δειλά να κάνω βόλτες στη γειτονιά. Θυμάμαι η πρώτη μου ποδηλασία διήρκησε γύρω στα τρία λεπτά και με άφησε εξουθενωμένο! Μέρα με τη μέρα όμως ξεκίνησα να δυναμώνω και να χάνω βάρος, κάτι που μου έδωσε κίνητρο για να προσπαθήσω περισσότερο.

Στην αρχή ήταν απλά μια προσπάθεια για να χάσω κιλά, γρήγορα, όμως, το ποδήλατο έγινε κάτι πολύ βαθύτερο. Αντιπροσώπευε για μένα μια μικρογραφία της ζωής: με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του, την επιμονή, την ήττα και την ανταμοιβή. Μέσα από την ποδηλασία γνώρισα άγνωστες ομορφιές της Κύπρου, περιοχές που δεν είχα επισκεφτεί προηγουμένως.

Σήμερα, μια διαδρομή που θα με άφηνε αδιάφορο με το αυτοκίνητο, γίνεται εμπειρία ζωής πάνω στο ποδήλατο. Όπως λέω συχνά: οι τέσσερις ρόδες μεταφέρουν το σώμα, αλλά οι δύο την ψυχή

Τελειομανής εκ φύσεως και αρκετά ανταγωνιστικός, μέσα σε δυο χρόνια έχασα 42 κιλά και μεταπήδησα στην αγωνιστική ποδηλασία με αρκετές επιτυχίες και πρωτιές. Η αγωνιστική ποδηλασία με βοήθησε να εντάξω στη ζωή μου και τη σωστή διατροφή και το γυμναστήριο αφού, χωρίς αυτά, δεν μπορείς να έχεις μια ολοκληρωμένη και καλή αθλητική επίδοση. Ο κύκλος αυτός της αγωνιστικής ποδηλασίας έκλεισε δέκα χρόνια μετά, λίγο πριν από την πανδημία. 

Κατά τη διάρκεια των lockdown και αυτής της νέας αναγκαστικής παύσης, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να εξελίξω την αγάπη μου για την ποδηλασία και να αποκτήσω νέες γνώσεις και εφόδια. Ήθελα να τη μελετήσω σε βάθος, να αποκτήσω επιστημονική γνώση και να συμβάλω σε έναν τομέα όπου συχνά απουσιάζει ο επαγγελματισμός και η σωστή πληροφόρηση.

Πιστεύω πως, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, δεν αρκεί να κατηγορούμε το σύστημα – πρέπει να γίνουμε εμείς η αλλαγή, μέσα από γνώση και υπευθυνότητα

Δεν έχασα χρόνο και μπήκα στο Πανεπιστήμιο Frederick στη Λεμεσό, ακολουθώντας το πρόγραμμα σπουδών Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Από τις πρώτες μέρες αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι στο κατάλληλο μέρος. Το Πανεπιστήμιο αυτό είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αφουγκράζεται κάθε φοιτητή και φοιτήτρια, προσφέροντας όλες τις ευκαιρίες για να αναπτυχθεί. Αποτελεί ένα ιδανικό περιβάλλον για να αναπτύξεις τα ενδιαφέροντα σου, σε ένα πολύ υποστηρικτικό κλίμα, το οποίο δεν σε καταρτίζει απλά για να βρεις μια θέση εργασίας, αλλά σε σπρώχνει να εξελιχθείς.

Η επιλογή του ποδηλάτου ως μέσου καθημερινής διακίνησης είναι κάτι που θέλουμε να μεταδώσουμε και να στηρίξουμε με κάθε τρόπο

Στη σύγχρονη εποχή υπάρχει πληθώρα πληροφοριών και στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις αμέτρητες δίαιτες, προγράμματα γυμναστικής και συμβουλές για την υγεία και την απώλεια βάρους. Την ίδια στιγμή, όμως, η παχυσαρκία και οι ασθένειες που προκαλεί η καθιστική ζωή, παίρνουν διαστάσεις επιδημίας. Η πληροφόρηση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Δεν καλλιεργεί κατ’ ανάγκη στάσεις ζωής.

Οι περισσότεροι φερόμαστε επιπόλαια και επιφανειακά στο θέμα της υγείας και της άσκησης. Το παρομοιάζω με ένα σπίτι που σείεται συθέμελα αλλά ο ιδιοκτήτης του απλά όταν νιώθει άβολα κάνει κάποια βαψίματα και επιφανειακές διορθώσεις. Ως κοινωνία, χρέος μας είναι, κυρίως προς τα νεαρά παιδιά, να τους δώσουμε τα εφόδια και τις γνώσεις έτσι ώστε να χτίσουν εξαρχής γερά θεμέλια για να έχουν ένα γερό και υγιές «σπίτι», το σώμα τους. Για να το πετύχουμε αυτό, η άσκηση πρέπει να είναι τρόπος ζωής και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, όχι μια περιστασιακή ενασχόληση.

Η λέξη «επιτυχία» δεν μου αρέσει γιατί η ετυμολογία της εμπεριέχει τη λέξη τύχη. Αυτό που με αντιπροσωπεύει και με εκφράζει είναι ότι οι φαινομενικές αδυναμίες μας μετουσιώνονται βιωματικά σε δυνατότητες.